Translate

dilluns, 7 de juliol del 2014

HELLO HELLO

Holitaaa

escric avui perquè no vull abandonar el blog com en alguna casos enderre. No tinc molt explicar.. Encara no tinc clar que fer per lo de la boda, si dir o no dir algo sobre la meva àvia, però sé que si ho faig, em posaré a plorar.. i tampoc es plan d'esguerrarme el maquillatge XD sobre el casament, res més  a afegir... només queden 5 DIES!!! jejejej 8)
I demà... demà el concert de 1D!!!!!!!!!!!! estic súper emocionada!!! De roba em posaré un jersey blanc de Swaggy, uns patalons curts blancs també (són súper monos *-*) les noves Vans que em vaig comprar andorra, són liles claretes i brillants. M'allisaré el cabell, em faré un ratlla negra als ulls, avui em pintaré les ungles, de color rosa i ja per últim em posaré la seva colònia, Our Moment. No tinc clar si porta bolso o no... però crec que no n'agafaré cap perquè amb lo estressada que aniré no estrá jo per controlar el bolso. Sobre aquest tema, no se que més dir.. Ah si! Dema vindrà amb nos (me mare i jo) la seva millor amiga, la Mercè, i la seva filla la Raquel. El tema es que jo i ella portem sent amigues des de P3 la conec pràcticament des de que vaig néixer, sempre le considerat una de les millors amigues que he tingut mai. Tot i anar a diferents escoles, ja que jo a primer de primària m'en vaig anar, sempre em estat juntes. El tema, però, es que va haver-hi un conflicte i uns cabrons em van rodejar i intimidar i ella em va deixar allà tirada. Lo que més em va fotre es que se'n va anr no que aquells imbècils m'intimidessin, però en fin..
No sé que més explicar.. Ah si!! tinc entre mans una nova idea per un llibre!! no os explicaré gran cosa, tret que va per el fil de "Divergente" i es titula Reiniciada. En quan hagi acabat els temes de Las Apariencias Engañan, ja que estic buscant editorials per publicar-lo, començaré aquest i os en donaré més detalls!!!
Parlem aviat wap@s <3 p="">
 

dissabte, 5 de juliol del 2014

CONTENTA :)

Holiii
Què tal, com anem? jo bé... jejeje a 3 dies d'anar al concert de 1D!! i ha set de la boda dels meus pares!!! Porto un vestit blanc i negre, curiosament vaig trobar unes sabates blanques i negres amb taló, que clarament em vaig comprar, el cabell encara no tinc decidit que fer-me si una trena d'espiga o bé  suelto i ben lliset, en tots dos casos portaré extensions, doneu-me la vostra opinió que no sé que fer!! Em maquillaran i portaré tan les ungles de les mans com las dels peus pintades de rosa amb una floreta blanca :) llavors, un cop sortim del Comú de Sant Julià de Lòria, ( es casen per lo civil, a Andorra, i lo que aquí seria l'ajuntament, allà se'n diu el Comú) mentre els meus pares firmen papers i tot, jo aniré repartint pètals de rosa a la gent, els duc en un cistell, al mateix temps els hi donc un parell de llaços per parella per adornar els cotxes, ja que Andorra, quan un es casa es tradició donar voltes per els carrers pitant i tal, es molt divertit 8) després ja nirem a l'hotel a fer el picapica, a dinar, i a ballar!!! jajajaja els he combençut perquè contractin un dijoquei XD
Un cop acabem de dinar i portin el pastís, jo llegiré un text. El problema es que no puc para de pensar en la meva àvia per part paterna, que en pau descansi. Trobo que és important esmentar-la ja que ella hagués sigut molt i molt feliç de poder compartir amb nosaltres aquest dia i se que nigú dirà res.. i ho entenc, perquè se que és difícil, però tinc que dir algo, mireu, hos posaré el text que he escrit i al final i afejeixo unes paraules per a ella, i em diu el que en penseu:


- Mama i Papa, les primeres paraules que em veu ensenyar a dir des de ben petita.

Papa, et vull dir algo abans no sigui massa tard i no estiguis per dir-te el que sento. T'estimo. Sé que mai t'ho dic, però sempre penso en tú i en com estàs. Sé que a vegades sóc egoista perquè em tanco en les meves coses, però això no vol dir que no t'estimi, potser no ho sé demostrar però vull que sàpigues això:

T'estimo perquè cada dia t'admiro més i perquè ets valent. Sí, valent, hi han moltes maneres de ser valent i tú ho ets, perquè sé quan pateixes de a vegades, però guardes silenci amb la mama per no preocupar-nos. I saber que ets capaç d'aixecar-te davant d'una derrota i tornar a començar per fer-ho millor, això per mi és de gran importància perquè avui la paraula papa la puc dir amb emoció, orgull i sobre tot amb amor. Per això vull compartir aquest sentiment avui amb tú, en aquest dia tan especial.

Mama, tú que sempre estàs amb mi, també vull dir-te lo molt que signifiques per a mi abans no sigui tard.

T'agreixo que..

Abans i primer de tot que siguis la meva mare, em vas portar durant 9 mesos al teu ventre, em vas protegir del món.

Per ensenyar-me a dir mama, que cada dia dic amb més carinyo. Sé que pateixes quan ploro, i això em dona forces per tirar endavant perquè sé que si jo sóc feliç tú també ho seràs. També sóc conscient de que sóc una adolescent que conviure amb mi no sempre és el camí fàcil, però en el fons sóc molt sensible. Amb qualsevol cosa m'entristeixo o em sento feliç, però hi ha a vegades que trobo a falta la teva dolçor, el teu calor i els teus consells que m'ensenyen sobre la vida. Però igualment dono gràcies a Déu per donar-me el millor regal de la vida, que és el teu amor incondicional.

Per això avui hos dic a tots dos:                                                     

Gràcies per el vostre temps i per el vostre amor, per pensar en el meu futur i preocupar-vos.

-Em veu ensanyar a volar,
però no valaré el vostre vol
 
-Em veu ensenyar a somiar,
però no somiaré amb el vostre somni
 
-Em veu ensenyar a viure,
però no viuré la vostra vida
 
(Ara PLEGO EL SOBRE I DIC AIXÒ?)
 
Bé, per últim, només volia dir que malgrat que una persona molt especial per tots nosaltres avui no es troba entre els nostres llocs, sé que des de on sigui que es troba la seva ànima...
JODER!!! NO SE QUE DIR! :(
 
 
 
 
 ajuedeu-me plisss




                                                           

 

 


 

divendres, 4 de juliol del 2014

EPÍLOGO


-EPÍLOGO-

 

-Buenos días Scarlett-dije al entrar a la pastelería

- ¡Gresmi! Que ilusión verte, dime, ¿que necesitas?

- Pues ponme los bombones preferidos de mamá, dos de cada por favor

- Muy bien, he oído que se fueren de fin d semana, ¿no?

- Sí, quiero darles un pequeño regalito de bienvenida

- Eso está muy bien, mira ya está listo, y le he puesto un lacito

- Muchas gracias- le di el dinero y me puse en camino de la librería de Brood Street, al llegar vi que estaba Bella, la hija del propietario, se acercó a saludarme:

- ¡Gresmi! Dime, tu padre te ha enviado por algún libro

- De hecho no, quería comprarle yo uno para darle la bienvenida...

- Ah muy bien, ¿llevas alguna idea?

- No, no se cual comprarle... Por eso quería ver a tu padre, quizás el pueda aconsejarme alguno

- Oh de acuerdo, lo voy a buscar- Tras un minutos apareció Bella junto a su padre Samuel

- Haber chiquilla, ¿que necesitas?

- Papa volverá hoy con mama, me gustaría regalarle algún libro, por eso vine como tú lo conoces des de que era pequeño, pensé que tal vez sabías de algún libro especial para él

- Has venido al sitio adecuado- Me dio un abrazo y se puso a rebuscar entre las estanterías.- Mira lo que encontré, justo como pensaba- Tras haber sacado como unos veinte libros, se me acercó con una mena de cuaderno en mano

-¿Qué es esto?- pregunté

- Este era el diario de tu padre, se pasaba el día enganchado a este cuaderno, se lo regaló tu abuelo

- Wow... ¿y cómo es que lo tienes tu?

- Unos niños de la escuela se lo robaron, y yo se lo robé a ellos, pero nunca tuve ocasión de devolvérselo, a tu padre le hará mucha ilusión

- Gracias Samuel- le di un abrazo- haber.. dime, ¿cuánto es?

- Anda, llévatelo

- Samuel.. no puedo hacer eso

- Y tanto que sí.. corre para casa- le sonreí y eché a correr por las calles, desenado llegar a casa y abracar a mis papas.

- Se puede saber que...- El jardín estaba lleno de coches patrulla, todo encendidos emitiendo un sonido horrible que retumbaba dentro de mis orejas, entre ellos se mezclaba un vehículo blanco y con lucecitas anaranjadas, me dirigí corriendo a éste, y ahí estaban. Habían dos cuerpos dentro de la ambulancia, inmóviles, blancos como la nieve y con lo parpados quietos, ni un signo de vida. El problema es que no eran unos cadáveres cualquieras, eran mis padres.

Entré corriendo a casa, Ángela, mi tía estaba sentada en la cocina llorando y Bob (mi tío) tenía la mirada perdida, habían dos oficiales, en cuanto me vieron me dijeron:

- ¿Es usted hija de Marianne Monroe y Fabian Hilton?- Fui incapaz de responder, todo se volvió borroso a causa de la lagrimas que tenía en los ojos, tenía un nudo en el pecho que me oprimía y no me dejaba respirar, eché a correr por el pasillo y me encerré en su habitación. Apoyada en la puerta, me senté y no paré de llorar,  hasta que lo único que logró calmarme fue el puro sueño, que por unos momentos me separó de la realidad y me llevó a las estrellas.

PREPAREU-VOS, PERQUÈ AQUEST ES L'ULTIM CAPITUL!!!


-LA PLAYA-

 En cuanto llegamos al camping, vi a Sandra y Andrea en los columpios, se levantaron y me saludaron des de allí. Víctor dejó la moto aparcada delante del bar y nos dirigimos hacia ellas, le cogí la mano y apoyé mi cabeza en su hombro.

-Hola chicas

-¡¡Eeeh!! ¿qué tal la cena?-preguntó Sandra súper animada

-Bien-contesté sonriendo sin tan siquiera darme cuenta

-¿Bien?-preguntó él - ha sido perfecta

-Tonto-contesté dándole un codazo. Me besó en la frente

-Ahora vuelvo, voy a aparcar la moto y a cambiarme de ropa,- dijo él

-Vale, hasta ahora

- Tú también deberías-dijo Andrea

-Ya... pero mis padres deben de estar durmiendo y tendré que encender luces y todo..

- Ven a la tienda, nostras  te dejamos algo

-Gracias-dije sonriendo

-¡¡YA ME LO ESTÁS CONTANDO TODO!!- exclamó Sandra dando saltitos, Andrea se puso a reír

-Bueno, bueno.. hay mucho que contar pero..

-¿Siiii?- dijeron ahora ambas

-Se podría decir que es mi novio

-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!- las tres nos pusimos a chillar y a dar saltos, y suerte de ellas porqué si no me hubiera roto el pie

-Vaya... mirad quien hay aquí.. la pandilla de friquis- las tres paramos en seco y nos dimos la vuelta. Era Ana- ¿Porqué chilláis, os habéis visto en un espejo?

- Sabes, si la ignorancia fuese oro, sería rica- contesté

- Ya claro.. ¿Algo mas monada?- Dijo cruzándose de brazo y apoyándose en el pie derecho, su grupito rió

- Si, ¿sabes que si los tontos volaran tu flotarías ahora mismo?- arrugó la frente y antes de que me contestara dije-Bueno chicas, vámonos, que me tengo que cambiar para ir a la playa con Víctor

- Nos vemos- dijo Andrea y las tres le lanzamos un beso mientras nos dirigíamos a su parcela. En cuanto llegamos, me di cuenta que curiosamente la mía estaba detrás de la suya, así que me aproximé para coger el bañador del tendero y vi que papa y mama estaban fuera hablando con alguien.

-Chicas, mis padres están fuera, ya me cambio en mi caravana

-De acuerdo, nosotras vamos a ponernos el bañador, ahora nos vemos-

-Hola mama

-¡Amy! ¿ya has vuelto?-preguntó ella

-Sí, la cena ha ido muy bien, ahora vamos a tomar algo en el CHE con la Sandra y la Andrea, voy a cambiarme

-Me alegro de que hagáis compartido una buena velada, ¿donde se encuentra Víctor?-Robert

-Gracias, esta cambiándose también

-Oh..

-Bueno, ahora salgo-Entré a la caravana y encendí la luz puesto a que mama ya había cerrado todo. Me quité la ropa, colgué el vestido en el armario de mama, guardé los zapatos en la caja y dejé el bolso encima de la cama. Me puse el bañador, del lagarto y guardé el que había cogido de fuera. Me puse ese, porqué fue el que llevaba el día en que nos conocimos en la piscina. Cogí los shorts blancos, la camiseta de tirantes de Jack Daniel's negra, y las sandalias planas negras también con brillantes en la tira. Cogí el bolso, me puse un poco de brillo en los labios, cerré la luz y salí a fuera.

-Hasta luego-

-Adiós hija- lancé un beso a mama e hice adiós con la mano a papa y a Robert. "Entré" en la parcela de Sandra y Andrea, y sus padre me dijeron que estaban dentro y me invitaron a entrar, pero preferí esperarme fuera. En cuanto salieron, se despidieron y les dieron dinero. Como Víctor me había pagado la cena, aún conservaba los cincuenta euros. Lo encontramos dentro del Bar hablando con dos chicos más.

- Hey hola-dije yo al entrar

- Mirad chicos, os presento a Amy, mi novia

-Hola-dijeron los dos, uno de ellos se acercó a saludarme

-Ellas son mis mejores amigas, la Sandra y la Andrea, os presento a Eric y a Aitor-se dieron dos besos

-¿Os parece bien si vienen con nosotros al CHE?

-Oh si...-Dijo Sandra mirando de arriba abajo a Eric. Andrea y yo soltamos una pequeña risita y  él sonrió. Eric era realmente un chico atractivo, ojos de un azul muy claro, pelo rapado al estilo militar,  musculoso, labios gruesos y dientes en perfectas condiciones. Luego estaba Aitor, era delgado, más parecido a Víctor, pero con el pelo muy oscuro, ojos marrones pero aún así tenía su encanto.

-Un segundo, que cierro el Bar y nos vamos-Dijo Aitor-Venga, vámonos

Nos pusimos camino a la playa, Víctor y yo íbamos abrazados, mientras tanto la Sandra coqueteaba con Eric y él con ella. En cambio, Andrea sencillamente conversaba con Aitor.

Al llegar al CHE, nos sentamos en una de las mesas,

-¿Qué queréis tomar? -pregunté

-¿Chupitos?-dijo Eric

-Marchando-contesté

-Espera, que vengo contigo-dijo Víctor. Sonreí

-Buenas noches, ¿qué les pongo?-Preguntó el chico que estaba tras la barra

- Unos mojitos para esa mesa-dijo él señalando nuestro sitio

-Muy bien.. Carlota, chupitos para la mesa 2

-¡Marchando!-Entonces, cuando me di la vuelta, la volví  a ver; Ana. Me miraba muy fijamente, con una leva sonrisa de amargura y odio, así que toqué el hombro de Víctor, el se giró y le di un beso de lo más apasionado que pude.

-Vaya, si ya estas así sin tan siquiera haber probado una gota de alcohol...-dijo acercándome a su cuerpo

-Jajajajaja tonto -nos fuimos a sentar y minutos después aparecieron las bebidas.

-¿Nos vamos a la arena? Así podemos ver las estrellas-propuso Andrea

- De acuerdo, chicos, ¿os venís no?- dijo Sandra emocionada

-Lo siento, pero nosotros tenemos que irnos, porque si no se nos hará muy tarde para volver al pueblo, ¿no Eric?-contestó Aitor

-Tienes razón-dijo él mirando abatido a Sandra- Bueno dejad que pague, y nos vemos otra noche, ¿de acuerdo?

-De eso nada, yo invito-intervine yo ahora. Me levanté y fui hacia la barra, Andrea, Aitor y Víctor también vinieron conmigo.

Eric se sentó al lado de Sandra, vi como le daba la mano, ella sonrió y se empezaron  a besar. Me sentí muy feliz porque por primera vez des de hacía un año, las cosas eran perfectas, estaba de vacaciones, en un sitio nuevo, diferente, alejado de mi pasado, de los recuerdos tristes, con amigas de verdad, que me hacían reír y emocionar cada día, con un nuevo amor que me había salvado del segundo pozo que habitaba mi corazón, por fin volví a sentir y a saber lo que era la felicidad. Nos despedimos de los amigos de Víctor y una vez se fueron, nos acercamos a la orilla. Yo y Andrea nos quitamos los zapatos, en cambio Sandra y Víctor como llevaban chanclas, se mojaron los pies con ellas.

Me tumbé en la arena, dejando que ésta me hiciera cosquillas, y que el agua acariciara mis pies desnudos. El agua estaba más bien caliente y eso resultaba muy agradable.

Las estrellas adornaban el cielo, estaban ahí con su resplandor que tanto me fascinaba.

-Mi padre me enseñó a amar las estrellas-dije sin pensar. Todos se estiraron en la arena y las observaron

-¿Qué quieres decir?-preguntó Andrea

-Cuando era pequeña, mi padre no me leía cuentos, salíamos al balcón de mi habitación y me contaba historias fantásticas sobre estos pequeños y brillantes mundos, me decía que yo era su pequeña luz, su pequeña estrella, que siempre estaría con él y a su lado, que nada nos separaría y que cuando él se fuera me observaría des de ahí arriba- no me di cuenta de que estaba llorando hasta que noté a Sandra y a Andrea abrazándome y como Sandra evitaba que mis lagrimas llegaran hasta la boca.

-¿Pero por qué lloras?

- Si tu padre lo tienes aquí, y no lloras de emoción-dijo Andrea. Pero se equivocaba

-No...-rompí a llorar otra vez, notando un fuerte nudo en el pecho que me provocaba ansiedad y dificultades para respirar. Pero no tenía que ser así... Por fin era feliz, y no podía estropearlo todo, ¿merecía la pena? había encontrado nuevas amigas, nueva pareja, y un nuevo lugar donde empezar, no la merecía. Logré calmarme y decir:

-¿Cual es vuestro secreto?

-¿Qué quieres decir?-intervino ahora Víctor, que se incorporó

- Todos tenemos un secreto que acecha en nuestro interior, nos perturba y enterramos para que nadie lo sepa

- Es.. es cierto-dijo Sandra agachando la cabeza

- El mío..-empezó a decir Víctor apretando los puños, puse una de mis manos sobre la suya - mi madre no murió por un ataque al corazón-dijo ahora levantando la mirada entre lagrimas

- Víctor...-dijo Andrea compadeciéndose

-¡No! Mi padre le puso los cuernos, y ella no lo pudo soportar.. y..-No pude dejar de mirarle, horrorizada, no sabía que decir ni que hacer- y ella se suicidó-Se puso las manos en la cara y ahogó un sollozo

- Lo siento mucho- y lo abracé, al final me devolvió el abraco y me besó reteniéndome en sus brazos

- El año pasado me quedé embarazada, mis padres no me quieren ni ver-soltó de pronto Sandra. Andrea le dio la mano- por eso he venido a pasar la vacaciones con ella

-Pero... ¿y el niño?

- Fue mi duro, pero en cuanto se lo conté, yo ya tenía decidido el aborto, pero se negaron a pagármelo. Así que con todo lo que había ahorrado para el viaje de fin de curso y la ayuda de ella, conseguí pagármelo.- Le empezaron a bajar lagrimas- Ella malgastó su dinero por mi

- ¡No! ¡te he dicho ya muchas veces que no malgasté mi dinero!-dijo Andrea- tu lo necesitabas y lo hice porque yo quise, porque tu habrías hecho lo mismo si la situación hubiera sido la inversa

- Gracias-dijo ahora ella con una sonrisa en el rostro

- Tengo otra hermana, es mi gemela

- ¿Qué?-pregunté sin contenerme

- Hace tres años que lo averigüé, para entonces tenía doce y en Facebook encontré fotos de una chica que era exactamente igual que yo, le envié una solicitud de amistad y tras dos días de haberme aceptado, nos pusimos en contacto e investigamos. Averiguamos que fuimos separadas al nacer, pero que proveníamos de la misma madre, es decir que una de nuestras familias no era la real. Decidí aparcar el tema ya que yo amaba a mi mama, y no quería que una putas células me dijeran lo contrario, pero aún así nos dimos los teléfonos y vamos hablando- Nos miró y sonrió

- ¿Y tu Amy?-preguntó ella

- Es... algo muy difícil-Tragué saliva y me esforcé para no romper a llorar por segunda vez- Ocurrió el año pasado.. mis padres discutían muy frecuentemente hasta que un día mis tíos les pagaron un día en un hotel, llegaban por la cena y volvían a la tarde siguiente-empecé a sollozar- no volvieron-dije sin prejuicios

- ¿Como qué no...?

- Se fueron el diecisiete de febrero por la noche, debían volver el dieciocho por la tarde. Yo no estaba en casa puesto que me había  ido a comprarles unos detalles, los bombones de mama-las lagrimas empezaron a rozar mis mejillas- y el libro de papa, compré el ejemplar más viejo que encontré, ya que le encantaba el olor polvoriento y dulce a la misma vez  de las páginas. De camino a casa iba contenta, esperando encontrar a mis felices y reconciliados padres esperándome...-no podía seguir, jamás había hablado de ello con nadie, y hacerlo era nuevo para mí y doloroso, me sequé las lagrimas con las manos, respiré hondo y seguí hablando- pero en su lugar encontré tres coches patrulla, con sus horribles ruidos dando vueltas. Entré corriendo a casa y encontré a mi tía llorando desconsoladamente en la cocina y al tío con la mirada perdida. Junto a ellos habían dos oficiales, que en cuanto me vieron se levantaron y me dijeron: - ¿Es usted hija de Marianne Monroe y Fabian Hilton? - fui incapaz de responder, tía me miraba con lagrimas en los ojos y recuerdo que empecé a desesperarme y a gritar, subí a su habitación  y lo tiré todo al suelo, quedándome yo tendida en él y sin poder parar de llorar. Durante tres semanas no dejé que nadie entrara allí, solo salía los viernes para ir al psicólogo y a penas comía. Mis padres murieron el dieciocho de febrero, en un accidente de tráfico.- Alcé la mirada y vi sus caras, Andrea tenía los ojo muy llorosos y a Sandra ya le caían la lagrimas. Víctor me miraba sin saber que hacer

- Entonces tus padres... no son

- Ángela y Bob son mis tíos, me cambiaron de escuela, de ciudad, de nombre y me hicieron llamarlos mama y papa para no tener que dar explicaciones en el nuevo sitio en que vivimos. Por suerte no me cambiaron los apellidos.

- ¿Y cómo te llamas?-preguntó Víctor

- Gresmi, Gresmi Monroe Hilton.

 

dimarts, 1 de juliol del 2014

AQUEST I UN ALTRE CAPÍTUL I JA HAUREM ACABAT L'HISTÒRIA!!!


-VÍCTOR-

Hacia las seis volvimos al camping, papa guardó la compra y mama se puso a preparar la cena. Entré en la caravana, y guardé mi maquillaje y mi ropa y lo de mama. Dejé lo de papa encima de su cama. De pronto alguien llamó a la ventanilla que hay al lado de mi cama.

-¡Ey! ya has vuelto.. ¿te apetece ir a dar una vuelta?- ¡Eran Sandra y Andrea!

- Sí, un segundo que se lo digo a mis padres.- Cogí el móvil y me lo puse en el bolsillo trasero del pantalón.

-Mama, ¿puedo salir a dar una vuelta con ellas?- ya había salido de la caravana, y las dos estaban junto a mí.

-¿Eh?- mama me miró, sonrió y dijo:

-¡Por supuesto que sí!

-Genial- dije sonriente. Salimos de mi parcela y nos fuimos en dirección al parque que estaba en frente del bar. Nos sentamos en la hierba.

-Madre mía.. ojalá mi madre tuviera esa reacción cuando le pido para salir

-No siempre es así- mentí; nuca era así, porque nunca salía- ¿que habéis hecho hoy?

-Hemos ido a la playa y también hemos comido ahí

-También ha venido Víctor..-dijo ahora Sandra

-¡¿En serio?¡- las dos se miraron y echaron a reír

-¿Qué pasa?

-Nada, es que te has vuelto loca- dijo Andrea

-De amor..-Sandra

-Pero..¡¿ pero qué decís?! es solo que..

- Tranquila, no pasa nada.. además, el..

-¿Él, qué?

-Pues que.. - Sandra miró dubitativa a Andrea

- ¿Si?

-No se lo digas- le contestó Andrea

-Pero..

-¡No! se lo tiene que decir él

- ¿¡Decirme el qué!?

-Hola chicas- Di un respingo. Me giré y ahí estaba, se sentó a mi lado y me sonrió. Sentí como el corazón se me aceleraba, me pregunto si el también lo oye.- De que hablabais?

-Ems.. de lo que hemos hecho durante el día- Dijo Sandra muy segura de sí misma

-¿Ah.. tú que has hecho Amy?

-Pues he ido a SPP, he comido en un pequeño restaurante a l lado de la playa, hemos comprado un poco de fruta y verdura. ¡ah, sí! y mis padres se han comprado algo de ropa y eso..

- Vaya, que bien..

-¿Y tú?-Le pregunté

-Pues nada, por aquí, por allá... he comido con ellas en la playa, durante la mañana he estado haciendo wind-surf y ya está.. nada en especial

-Bueno, has estado en la playa

-Sí- me volvió a sonreír- ¿qué haréis esta noche?- éste miró a Sandra y a Andrea, un poco rojo..

- Pues nada.. podemos ir la playa a tomar algo en el CHE- dijo Sandra mientras me guiñaba el ojo, realmente no entendía nada

-Además he oído que hoy hay lluvia de estrellas

-¡¡Guay!! y si... ¿Quedamos para cenar también?

-Lo siento.. mis padres hoy han hecho barbacoa, y no me dejaran salir para comer..-Dijo Andrea, lo que significaba que Sandra tampoco podía.

-¿Y tú Amy?

-Bueno.. A mi seguro que me dejarían.. Pero

-¡Genial! venga va.. por favor

-¿A dónde iríamos?

-¿Te dejarían salir del camping?

-Supongo-Dije sonriéndole

-Hay un restaurante muy bonito en la Escala y que se come muy bien, podemos ir si quieres

-De acuerdo, a qué hora?-miró su reloj y yo mi móvil, eran las seis y media

-¿A las ocho te va bien?

-Perfecto

-Vale, vale.. venga tortolitos.. - le di un codazo a Sandra y echamos todos a reír

-¿A qué hora quedamos para ir a la playa?

- A las diez y media?

-Vale, Sandra vamos, que tenemos que ir a la ducha y luego poner la mesa

-¡Esperad!¿ nos vemos en las duchas grandes de aquí cinco minutos?

-Okay, hasta ahora

-Bueno, ¿nos vemos de aquí a un rato de acuerdo?

- De acuerdo- sonrió, me cogió la mano, y me dio un beso en la mejilla. Luego se fue.

Sentí una extraña sensación de felicidad, adrenalina y fuego corriendo por todo mi cuerpo, y me encantaba. Eché a correr hasta llegar a mi parcela. Mama aún cocinaba.

Entré en la caravana, y cogí la bolsa de la ducha, metí los jabones, el peine y la toalla y salí a fuera.

-Mama, voy a ducharme

-Vale, por cierto han venido dos chicas.. Um.. ¿Andrea y Sandra? ¡Sí, eso es! me han dicho que te esperaban en las duchas grandes, las que no están dentro de los baños de las chicas, ¿sabes?

-Oh de acuerdo.. Ahora voy, por cierto.. ¿Sabes Víctor, el hijo de Robert?

-Sí, ¿qué le pasa?

-Me ha...

-¿Si?

-Me ha invitado a cenar, dice que le gustaría hablar sobre las clases de Wind-surf, sobre mi experiencia con el mar y eso.. ¿Puedo ir?

-¿A qué hora te pasa a recoger?-Dijo ahora volviéndose hacia a mí y sonriéndome. Yo también sonreí, feliz

-A las ocho, ¿va bien?

-Por supuesto, ahora corre, ¡que tienes que arreglarte!- nuca le había mentido a Ángela, pero preferí no pensar en ello e ir a las duchas corriendo, como me había dicho.

-Hola chicas-dije cuando llegue hasta éstas

-¡¡AAAAAH!!- gritaron las dos a la vez

-Se puede saber qué..

-Dios mío, dinos que te dejan ir-empezó a decir Sandra nerviosa

-Em... sí, sí que me dejan, ¿por..?

- ¿Qué porqué? ¡Pues porqué te ha pedida una "cita no cita"!-continuó ella

-¿Una qué?-sinceramente, volvía a no entender  nada

-Quiere una cita contigo, sin que tú misma lo sepas-intervino ahora Andrea

-Entonces...

-¡¡Tienes que quedar perfecta!! ¿Tienes la ropa adecuada?, ¿Y el maquillaje? y sobre todo, ¿Sabes qué hacerte en el pelo? ¡Ah, sí! ¿Y zapatos?

-Sandra, para, que la vas a poner de los nerviosa-En ese justo momento la primera de las dos únicas duchas que habían, se abrió la puerta y salieron la pareja de dentro (supuse que eran pareja porque iban de la mano).

-Anda pasad, nos vemos luego, ¿de acuerdo?

-¡Que vamos a pasar! Tu entras con nosotras

-¿Qué?- ¿querían ducharse conmigo?

-Jajajajaja-Andrea echó a reír, supongo que se reía de mi cara-Tranquila, es solo porque en la otra a entrado una mujer con cuatro niños y..

-¡Y tú no tienes tiempo!-Dijo Sandra cortándola y cogiéndome del brazo.

Una vez desnudas, nos fuimos turnando para mojarnos primero, y luego aclararnos. Andrea me dejó una crema que se ve que cuando te la ponías en la piel, te daba como un brillo muy bonito y te la dejaba muy suave. De mientras, Sandra me peinó, le propuse que me lo alisara ero me dijo que tenía que estar lo más parecida a lo natural en verso al pelo, así que me lo rizó, pero me puso no se qué para que permaneciera durante unas horas sedoso y brillante. Entre las dos me pintaron las uñas de los pies, a pesar de que les dije que probablemente llevaría zapatos cerrados, insistieron en ello. En las uñas de las manos, me  las limaron y me sacaron todas las pieles e hicieron desparecer las duricias, por último le aplicaron una cosa transparente que dependiendo de la luz "brillaban" o no. Cuando por fin terminaron con eso, se acabaron ellas de peinar y maquillar un poco para después, y me acompañaron hasta la caravana, por el camino me dijeron que antes de irnos nos veríamos en el bar.

Cuando llegué, mama ya había preparado la mesa para ella y para papa, había hecho pasta fría, y al lado del fuego (de la cocina) tenía Frankfurt  ya preparados para echar en la sartén.

Estaba estirada en una hamaca tomando una Coca-Cola, papa también estaba a su lado, aunque estaba sentado y haciendo algo con el móvil. Entré corriendo a la caravana y cerré la puerta y las cortinas. Me puse el vestido que habíamos comprado ésta mañana, levanté mi cama, y cogí la bolsa de los zapatos, aunque no los encontré así que volví a abrir para dejar la bolsa, cuando vi una caja que ponía "ZAPATOS DE AMY" Así que la cogí, ¡y ahí estaban!. Eran los zapatos que me compré con Mike en la Mango, los negros con brillantes y tacón de aguja; me los puse, y de uno de los armarios de encima de la cama de mama, cogí un bolso negro tipo bandolera de a temporada nueva de Stella Rittwagen que me regaló papa este año por mi Santo, lo dejé encima de la cama y fui al baño. Como Sandra me dijo que era mejor ir natural, en los ojos no remarqué mucho, puse un degradado gris muy suave para romper tanto negro, una ralla sumamente fina para profundizar un poco los ojos y como no rímel a las pestañas de arriba. Un toque de colorete suave y por último los labios. Me encantaban mis labios, los teñí de un precioso rojo sangre al cual le añadí un poquito de brillo. Cogí los pintalabios y los puse en el bolso, el móvil, el monedero negro y rojo de la Minnie y unos chicles. Volví a abrir las cortinas, apagué la luz del baño, y salí.

-Mama, me podrías dar el..

-Dios mío-Esa voz.. otra vez esa dulce y suave voz retumbando en mi cabeza..-Estas..

-Hija, Víctor ha llegado hace unos cinco minutos, te estaba esperando- sonreí, no para ella, si no por la cara de Víctor-Toma-llevaba unos tejanos oscuros apretados, una camiseta blanca de manga corta, zapatos negros y una chupa negra. Alrededor del cuello llevaba un pañuelo de color beige.

-¿Eh?

-El dinero cariño, con cincuenta ya haces, ¿no?

-Oh.. sí, sí, gracias

-¿Y papa?

-Está en la ducha, ya le he dicho que has quedado con él y no hay ningún problema

-De acuerdo

-¿A qué hora volverás?

-Señora Monroe, en cuanto a la vuelta, teníamos intención de ir a la playa con Sandra y Andrea, hoy toca un grupo en el CHE,

-Está bien, pero no hagas ruido si estamos durmiendo, ¿de acuerdo Amy?

-Echo- di un abrazo a mama y fuimos dirección al bar, hacia la salida

-¿En que iremos?-Dije una vez ya estábamos entre la piscina y los baños

-¿Eso es lo único que se te ocurre decir?

-¿Cómo?

-¿¡Pero tú te has visto?!-Noté una punzada en el pecho, ¿no iba bien?

-No.. no voy.. ¿bien?

-¿Bien? peros si vas perfecta-reí, iba perfecta :).

-Bueno, ahora cuando te subas a la..

-¡Oh dios!-Una vez llegamos al bar, justo delante de donde estaban Andrea y Sandra había una moto negra y brillante.

-Aquí tienes tu transporte, madame-dijo intentando poner acento francés

-Es preciosa..

-Sí, es una Tri-

-Una Triumph Thruxton 900cc- dije sin tan siquiera darme cuenta que lo había cortado

- ¿Te gustan las motos?-Preguntó asombrado                              

- Me encantan-Vi como sonreía

-Bien pues, vamos allá

-Nos vemos luego chicos-Dijo Andrea. Víctor se subió a la moto , y yo me despedí de ellas dos.

Me crucé el bolso, apoyé el pie derecho a la moto, y pasé el otro por encima de ella, mientras con las manos me sujetaba en los hombros de Víctor. Me senté, y cuando me dispuse a agarrarme a él, ella apareció.

-Vaya.. Víctor-Dijo incómoda-¿Vas algún sitio?

-Sí, vamos a cenar y luego iremos a la playa-dije provocativa

-Ah..-Víctor me miró de reojo y rió

-¿Y tú Ana?-Pregunté

- Pues nada.. he quedado con.. bueno

- Mmm.. veo que estás bastante ocupada.. de hecho nosotros tenemos que irnos.. hasta pronto, que te diviertas-Dije mientas le guiñaba el ojo y ponía las manos por dentro de la chaqueta, casi me mata con la mirada, pero le sonreí.

No estuve muy atenta por dónde íbamos, eso ya no importaba; Sentía el viento en las piernas, rodeándolas como un gato cariñoso, acariciando mis pómulos y jugando con mi pelo. También sentía la calor del cuerpo de Víctor y su corazón puesto a que tenía una de mis manos encima de su pectoral izquierdo.

-Me encantaría quedarme así toda la noche, pero nos espera una mesa señorita- abrí los ojos, ¿Ya habíamos llegado? nos encontrábamos en un parquin al aire libre adornado por algunos árboles y tiestos con flores en lo que sería la entrada al restaurante.

-¿Cómo se llama este sitio?

-Mas Gusó, tiene Restaurante que ofrece una carta más formal y luego la Terraza-Bar que tiene tapas y pizzas, ¿ qué te apetece más?

-¿Tapas?

-Guay-Pasó su brazo izquierda sobre mi espalda y nos dirigimos hacia la Terraza

-Buenas noches caballero, ¿su nombre?

-Víctor Salas

-De acuerdo.. sí, mesa para las nueve menos cuarto, ¿cierto?

-Así es-contestó el

-Bien, acompáñenme por favor-Cogió un par de cartas y nos dirigió a las mesas que estaban bajo un gran toldo, pero me sorprendí al llegar a nuestra mesa; previamente reservada (lo supe por un pequeño cartel de metal que decía "RESEVADO" ). Aunque lo que realmente me gustó era como estaba la mesa en sí, era cuadrada con las puntas redondas, tenía un largo mantel blanco, dos platos junto a los cubiertos y las copas, pero además había una rosa sobre el plato, un rosa de media luna.

Nos sentamos, y la chica nos dejó las cartas al lado de los platos. Pero no podía dejar de mirar la rosa.

-¿Has leído Media Luna?-pregunté

-Sí, ha sido difícil pero una chica de una floristería es prima de una amigo mío, y me ha hecho el favor.

-Es... increíble, ¿sabes cuantas veces me imaginé que Josh  me la regalaba?-Josh es el personaje del libro Media Luna, una historia que narra como un chico viaja por todo el mundo por conseguir el amor de una chica que le promete amor eterno a cambio de una rosa que sea blanca y roja, razón por la cual se llama así el libro, ya que la luna tiene dos caras una más oscura que la otra.

-¿Y sabes cuantas veces me imaginaba yo tu sonrisa?- Sonreí y puse la rosa al lado derecho de los platos. Cogí la carta que estaba en el lado opuesto, y empecé a mirar. Había variedad entre las ensaladas, numerosas tapas, como patas bravas, anchoas con salsa y perejil, mini-hamburguesas con queso etc. Luego también había pizzas y bocadillos y por último también una gran variedad de vinos.

-¿Qué te vas a pedir?-pregunté aún mirando la carta

-Había pensado que para compartir nosotros podríamos escoger un par de tapas y luego  nos pedimos lo nuestro, ¿qué te parece?

-De acuerdo.. de tapas, ¿qué te apetece?

-¿Bravas?

-¡Sí! a mi me encantan

-jajajjaja, la verdad es que a mí también, y.. venga, ahora escoge tu-dijo dejando la carta encima del plato

-Haber.. que tal.. mira la 09.. dice; "pan tostado suavemente con mermelada natural de fresa y con queso de cabra tierno"  ¿te parece?

-Mmm... suena bien

-¿Y para luego?

-Yo cogeré un Gazpacho natural de la casa acompañado por croquetas de l'àvia , el 021

-Ah vale.. yo creo que haré el cocktail de gambas con ensalada, 014- ¿De  beber podemos tomar un vino?

-Sí, ¿quieres alguno en particular?

-Mmm... en casa una vez probé el Valbona , un moscatel dulce

-¡Arreando que es gerundio!-Eché a reír

-Buenas noches, bienvenidos al Lounge Bar, ¿qué les serviremos?-Se nos acerco el camarero

-Empezaremos con un par de tapas para compartir-dijo Víctor mirándome de reojo

-Sí, ¿prefiere que le diga por número o nombre?-pregunté

-Número, si no le es de gran molestia señorita

- Oh no.. mire, de tapas las 012 y la 09, luego para nosotros.. yo quiero el 014 y él  el 021

-Muy bien, ¿de beber?

-Un Valbona por favor-dijo ahora Víctor

-De acuerdo, se lo serviremos lo más rápido posible-nos recogió las cartas-que pasen una buena velada

-Gracias-dijimos los dos a la vez

-Víctor, ¿te puedo preguntar algo?

-Por supuesto, dime

-¿Cómo sabías que escogería las tapas y no el otro restaurante?

-No lo sabía

-¿Entonces porqué reservaste esta mesa?

-No reservé únicamente esta-dijo pícaro

-¿Qué?

-También reservé allí, de manera que escogieras lo que escogieras, tendríamos mesa-no creía lo que oía, por eso lo de Andrea y Sandra, lo habían programado todo ellos para que tuviéramos esta cita, era una cita de verdad.

-Su  vino caballeros- Apareció el camarero con el vino dentro de un cubo plateado lleno de hielo y envuelto por un trapo blanco, a su lado tras unos segundos a pareció una chico con una larga coleta y muy morena de piel que nos sirvió las tapas

- Mmm.. esta salsa está deliciosa-dije mientras pinchaba otra patata

-Has probado el queso

-No, ahora cogeré uno

-Espera- dijo mientras me acercaba una de las tostadas. Bebí un poco de vino y dejé la patata en el plato. Me acercó el queso a los labios y lo mordí aguantándole la mirada, aunque los cerré mientras me apartaba y masticaba esa intensidad de sabores.

-¿Te gusta?

-Está delicioso-Fuimos picando y haciendo pequeños sorbos del vino, un poco más tarde nos sirvieron los platos, que tampoco se quedaron cortos; estaban exquisitos. De pronto, las luces de nuestro alrededor, bajaron de "tono" y vi entrar a un joven de pelo corto y oscuro con un teclado, lo acompañaban una chica y otro hombre que llevaban material como micrófonos, altavoces...

-¿Van a tocar?-Pregunté emocionada

-Eso parece-Dijo él sonriendo  y apoyándose en la silla

-Damas y Caballeros, tengo el honor de anunciarles la llegada de nuestros invitados especiales; ¡¡Brad kavanahg  y  Tasie Lawrence!!-Todos se pusieron a aplaudir y pronto a pareció otra chica que acompañó al grupo con unas maracas, el otro hombre tocaba el saxo y Tasie empezó a cantar. Empezaron a salir parejas a bailar animadamente, otros encendieron sus mecheros y algunos seguían el ritmo con el pie o con la mano. Me levanté, y fui al centro de la "pista" improvisada. Cerré los ojos y empecé a bailar, sintiendo cada nota recorrer mi cuerpo, haciéndome flotar en el aire, entonces sentí que me acariciaban el braco, me giré y ahí estaba, me sonreía pícaramente y me rodeó con sus fuertes brazos la cintura mientras yo  rodeaba su cuello. Nos miramos profundamente, y ahí puede apreciar el color de sus ojos, entre verde pero con un toque avellana al rededor. Empezamos a bailar al ritmo del saxo haciendo que la gente se pusiera a nuestro alrededor y siguiera el ritmo dando palmas.  De pronto me cogió por la cintura, me alzó y empezó  a dar vueltas, abrí los brazos, y en cuanto me soltó, me cogió como una "princesa" y me besó. Y por fin lo volví a sentir, el corazón, la sangre hiendo a toda pastilla gracias a la adrenalina que ahora poseía mi cuerpo, el calor de nuestros cuerpos, su mano en mi nuca y las mías en su espalda, su aliento dulce y mis labios con sabor a fresa, ya no había nada a nuestro alrededor.

Lo más sorprendente de todo fue que en cuanto la realidad  volvió a invadirnos la gente nos aplaudía e incluso el grupo había dejado de tocar y acompañaban al público en sus aplausos. Me soltó, y ambos hicimos una reverencia. Todos reímos, en perfecta

sintonía. El grupo volvió a tocar y la gente se acercó más a ellos mientras bailaban.

Víctor pagó la cena, y nos dirigimos hacia el parquin. En cuanto llegamos a la moto, le dije

-Víctor-me miró- te quiero-sonrió y dijo:

-Yo más

-No lo creo -dije debatiéndole

-Que sí-contestó cogiéndome de las manos y acercándome hacia él

- Cuanto más? yo de aquí al cielo

-Pues yo..-empezó a decir mientras entrecerraba los ojos-a tres metros sobre el cielo

-jajajajaja también te gusta esa película?- pregunté acercándome a sus labios y poniéndome de puntillas

-No, me gustas tú-lo besé.

-¿Qué hora es amor?

-Las diez y cuarto

-Pues venga, que nos espera una playa-Se subió a la moto, y yo detrás de él. Ésta vez en lugar de agarrarme a él, hice lo contrario, abrí los brazos y dejé que frío y el calor al mismo  tiempo compitieran por mi cuerpo.
 
 
(ques hos sembla lo de 3msc?? quda be??)